günlerden pazartesi sanki
natürmort bir yalnızlık resmindeyim
çağla renkli bir ağaç dikili sol yanımda
işte, çimleri tâze bir parkın
en tenha bankı gibi içim


anlatamadığım ne varsa bir tablo içinde
k/aldırmadığım tekdüzeliklerim meselâ, koyu kahve
sevinçlerim çılga mavi
korkularım utangaçlığımın en hâkî cebinde
yalan söyledim
renk körüyüm ben
ve ömrümde hiç resim çizmedim



keşkelerimi bu kadar yutan da pek olmadı
’zaman durmalı’
geceyi dudaklarında söndürmeliyim dediğim bir şehir/sihir
dudakları kalın bir şarkıda pusmam böyle boylu boyuna
ne zamandır paslı kalmış tanrım
ne zamandır
dudaklarım halikarnas biçmemiş
ne söylesem yalan ne yutsam şiir
ki ben kıymetsiz/tiynetsiz bir şâirim
ama sana yemin ederim ince belli kordon
parfüm banyosu yapmışımdır belki
ama şimdiye dek fincandan hiç elektrik içmedim

farkındayım
ilikli iki yaka ardında kıyamet
kaykıldıkça içime zorla
kül tablasına basılır gibi son damlası bir zehrin
tamam elvedâ vakti
hârika hislerde hissen yok
belki de haberin
anladım ve biliyorum
ben kelebek ömrüyüm
o/ sen uzun iklim
tamam ellerim havada
gidiyorum
herşeyim senin

ama şunu bil isterim
şehveti sollayalı bir ömür olmuş, aşk
ve aşk diliyle tuzlanmayalı tenim
ne, kurt - kuzu - kırmızı demek niyetim
ne de sadece, göl- maya- belki
yine de anlam kaybı zaafı yaratan gamzelerinden
ve su buğusu/kuğusu gözlerinden özür dilerim
sen nefes alma diyorsun bana ya Smyrna
burnunun direği sızlarken bir şehrin

sen zahmet etme/sevgilim
ben kendimi yolcu ederim!..





ToprağınSesi





.