Pişmanlık sana anne diyebilir miyim ?
suyun ötesine geçememiş kum tanesiyim.
ağırım,
ismini nehir koyabilseydim gece kokulu ruhumun,
belki de,
belki de resimin bütününe çıkamayan sokaklarda
yas tutmazdım bu kadar uzun.


işte o zaman
bu şiirde taşıdığım izler anlatılabilirdi.
özlediğim içsel fırtınayı
seslendirebilirdi o asi rüzgâr.


yürümekten nasibini alırdı insanlık.
koşabilen çocukların neşesi
büyümeye dair bir eksiklik gibi silkelemezdi sesimi.


odanın dört duvarından biri
eksik olmalıymış her zaman.
gerçeği yakalamakla acı çekmeliymiş insan,
beşinci duvarı örmekten ise
öteye gidememişim hiçbir zaman.


bu kadarı fazla bu duygusuzluğa.
yürüyen et parçalarını öpecek
çöplükler karalıyorum durmadan sayfalara.
anladım, önce kendimi unutmalıyım ,
mide asidi misali bencilce kurtulmalıyım
yokluğa uzanan bütün kelimelerimden .


evet, ben bir ırkçıyım bugünden sonra,
sadece kendimi böleceğim hayatım boyunca.
yaşasın insanlık...
















.