Siluetin, cereyan ediyor kirpiklerimde.
Yokken sen! Düşersin gözlerime, yüreğime…
Dalgalar halinde gelir ya deniz, sürüklercesine,
Biterim geçmişin seyrinde, unutur giderim…

Esrarına, dökülür yüreğimdeki zahir.
Zerre olsa da kayalar, aşılmaz hep dik.
Dudaklarında çoğalır azalarım, gün görmeden erir.
Kayıp serseriyi oynardım, bildiklerim, senden sonra hep yitik.

Ramak kalmış, koparılmamış çiçeğe benzeyen ellerini,
Betimlenmemiş karanlıkta, sere serpe avuçlarıma dikmeye…
Susmakta azaların omzumda, içli izlerken beni,
Can suyu ‘’ben’’ ve bir yudum ‘’sen’’ dökerdim o vakit…

Araf’tayım! Gömülmüş, adım yazılı cihanda yok makber.
Teneşir kabul etmez! Fermanımdır, yüreğine yatır beni.
Kabristana küsmüş bedenim, gözlerinde yıkanmayı bekler.
İllaki olacaksa kefen, sen sar! Sendeki bu beden… Yeter…

Pay-ı tahtına erişemedim, çığlıklarım bile yetersiz.
Zulamda ‘’sen’’ saklarken, naralarımın adı bile sendin.
Belki hiç benim olmayacaksın! Aciz kelimeler, yersiz…
Unutma! Seni farklı yapan, benim sende gördüklerimdin…

ŞAİR MEŞRU/ HIÇKIRAN MÜREKKEP KİTABINDAN...

(BU ŞİİRİN ŞİFRESİDİR...)
(‘’Siluetin Esrarına Ramak/kalmış, Araftayım, Pay-ı tahtına/erişemedim…’’ )