Çaresizler…

Sadece bedenim burada…
Ruhum şehrime vekalet ediyor.
Nasıl mı?
Dur dinle anlatayım…
Yüzlerce insan var kaderleri gibi tipleri de aynı,
Karakterleri farklı da olsa…

Yüzlerce insan var ama hepsi yalnız.
Bütün altınları, saklanmış olan kalpleri,
Ama gömüleri deşilmiş geriye baktığında…
Gördüğüm kadarıyla o kadar fakirleşmişler ki!
Veresiye bile sevmiyorlar.
Sanki hepsi dünyadan alacaklı gibi…
Veryansın eden voltalar atıyorlar,
Ellerinde sigaralarla...
Kafalarını yerde görmesem,
Buranın toprak sahipleri diye düşünürdüm.

Ellerinde tespihleri yoktu.
Parmaklarını kütleterek sabır çekiyorlardı anlaşılan. Hayatı boş bakışlarla pet bardakta sallamaktalar
Boş kaldıkları zaman…
Boşluğun içindeki en büyük delikti boş kaldığın o an…
En kötü yalnızlık yaşanıyordu.
Düşünsene yüzlerce insan arasında,
Diller konuşsa da, beyinler konuşsa da,
Gönüller her daim konuşmuyordu her an…

Şair Meşru - Mustafa Tenker - Hıçkıran Mürekkep Kitabından