Benim sırrım gölgemde saklı,
Onun gibi olduğun zaman ben seninim.

Bir gün bedenimi baktığım uçsuz bucaksız sular sarmayacak.
Yalnızlığın resmini çektiğim vakit gelecek.
Gayr-i meşru değildi bu hayat.
Eminim şiirimi Meşru yazacak.
İşte hayata dair neyim varsa haşereler arasında toprak olacak.

Bir soruydu belki de ’’ne öğrendin giderken bu hayatta!’’
Bu hayattan öğrendiğim kadar, bu hayata öğrettim demeliydim.
Ki giderken borçlu gitmemeliydim.

Benim için utançtı, meclisin dışını bilmem.
Arkadaş olmayı, dost olmayı, sevgili olmayı,
Sadece kavram olarak öğrenmişim.
Ama ben yine bu kadarını öğrenirken,
İnsanlık kelime anlamını dahi öğrenememiş.
İşte üzüldüm giderken…

‘’Seni bırakmayacağım’’ der dururdu.
İnanmazdım ve şöyle dedim;
Cansız varlıkların hayatımda bir bir eskidiği gibi,
Canlı bedenlerinde tenimde bir bir eksildiğini gördüm.
Toprak altında yüzüme bakacak gözün olacak mı?
Ya da kemiklerin kemikleri mi tutabilecek mi?
Sorusunun cevabıydı anladıysa eğer…

Bedenim, ütüsüz bir elbise gibi olur oldu, aynaya baktığımda,
‘’Ah bu insanlar! Ne hor kullanmışlar beni’’ dedim.
Gözyaşlarımı, ilizyonist değildim! Bir perde arkasında gizleyemedim.
Ruhumu görmemem tesellimdi,
Mendil oluyordu yanağıma düşen damlalara,
Avuntumdu kendi kendime,
Kim bilir hangi yerinde kaç yama var!
Ve hala nasıl giyebiliyorum deyip kızıyordum hayata.

Kilisenin çanı değildi kulağımı tırmalayan.
İhtiyarlık iniltileriydi.
Yahut kabıma sığmayışım.
Belki de vakit gelmişti bana ayrılan sürenin sonuna.
Milyarlarca insanı taşıyan dünya,
Burun kıvırmaktaydı beni yüklenirken.
Misafirlik bitmiş eve dönme vaktiydi anlaşılan.
Yolcu yolunda gerekliydi.
O zaman kalanlara, içinde vefalısı olsun vefasızı olsun.
Hepsine teşekkür mü etmeliydik giderken?
Kuruları yakarken araya yaş sokmamışımdır
Sevgisini saygısını gösterenlere eyvallahım var.
Sevmeyip saymayana ne diyeyim eyvahlarım var…

İşte hayat!

Biri nefes alamaz iken,
Diğeri nefes alabiliyordu.
Ama biri büyürken,
Diğeri küçülmüyordu

İşte hayat! İşte ölüm!

Ölüm bir gizemdi.

Meşru olmak, ölmek değildi.
Yaşarken ölmeyi görmekti.

İşte hayat! İşte ölüm!

Meşru olmak bir sırdı.
Hayatta iken sırrı çözmek güzeldi.

-ŞAİR MEŞRU-