“Nasıl bir aşk”? Dedim dostuma.
Salıncak gibi,
Yürek hoplatan?
Ya da hamak gibi,
Ağırdan alan,
Güvenli?

“Salıncağa binmek istemiyorum” dedi bilgece.

“Çok zevkli,
Bir uçtan bir uca,
Hızlıca,
Uçmak var ya!
Yüreğim yerinden fırlayacak gibi,
En ucuna vardığında ipi,
Diyorum dünyaya “cehennemin dibi”
Ama korkuyorum,
Sımsıkı tutuyorum yine de ipi,
Kanıyor tırnaklarımın dibi.
Ya düşersem!
Ya da koparsa ip!
Çakılırsam yere”diye.
“İşte bu nedenle salıncak yerine,
Hamakta dinlenmek gibi olsun, istiyorum.
Ayaklarımı yerden kesmeden,
Dizlerimin bağı çözülmeden,
Yavaş yavaş,
Vermeden savaş,
Güvenle,
Ya düşersem!
Korkusuna,
Ya ip koparsa!
Olgusuna, yüklemeden hayatı,
Dingin yaşamak istiyorum.

Kovalamaktansa yüreğimi!
Sakınmaktansa hayallerimi!
Zirveye salmadan beklentilerimi!
Hamak salınımında duygularda yüzmek istiyorum”

Bir an hak verdim.
“Ne güzel ya!” dedim.
Aynı anda,
Aynada,
Gözlerimin derinlerine indim.

Yooo!
Hayıır!
Kesinlikle!
Cehennemin taaa da dibine!
Bana göre değil hamak.
Benim yüreğim salıncak.
Uçacak arkadaş,
Uçacak!
Marstan Venüs’e kanat açacak!
Belki de yanlış ipe tutunacak!
Çürük bir tahta olacak belki de bineğim,
Kim bilir?
Belki yere çakılacak!

“Bir ömür güvenli hamak?
Bir saniye coşkulu salıncak?
Hangisi?
Dese hayat!

Yine de,
İlle de,
İlk tercihim,
Son dileğim,
Eminim,

“Salıncak, salıncak, salıncak!
Olacak.