Aslında beni senin sevmen değerli kılmazdı benim kendimi sevmemdi önemli olan.

Seni değerli kılansa benim gözlerimdi.
Sen içimde zehirken,ağzımda bal varmış gibi anlatmamdandı insanların seni iyi sanışları.
Ve yalnızca varsayımlardan ibaretti senin beni sevişlerin.

Dışarıdan görenler seni ‘insan’ sıfatına layık buluyordu ve kimse sana benim gözlerimle bakmadığı için uzaklaşıyorlardı seninle konuşunca…

Çünkü ben onlara bataklık kısmını değil;
yalnızca üzerinde açan çiçekleri gösterdim.

Ve sen benim içimde koca bir dağ olduğun için yıkılmadın,
çünkü ayakların yorulduğunda ayakların oldum senin…

Nefretini gördükçe de senin yerine de nefret ettim kendimden.


Sonra ne mi oldu?

Aynalara küstüm,çünkü gözümde hep yaş gösterdi.

Güneşten uzaklaştım,çünkü gece için kadar karanlıktı ve ben karanlıkları kendime yakın hissettim..

Kahkaha atmayı bıraktım,içimdeki çocuk da gülmüyor artık;çünkü fark etimde sen bana doğru düzgün hüç tebessüm etmedin

(halbuki en çok istediğim şeydi bu benim)

Ve babamdan beri sakladığım düş dünyamı yakıp yıktım

Ve yalnızlıkla çok iyi dost oldum

Seni gören o gözler varya artık yok işte,
ve yerinde olsam mutlu olmam.

Çünkü kimse sana benim gözlerimle bakmayacak artık…