Bir şehri çok sevdim, adı İstanbul du.
Sokaklarında koştum,
Caddelerinde öğrendim hayatı.
Ben manavlarda yetişir sanırdım elmaları...
Mahalle bakkalı dışında ekmek satan yoktu benim için ,
Sadece onun eli değdiğinde ekmek ekmekti eskiden...
Sonra büyüdüm işte ,
Herkes gibi kirlenerek...
Mutluluklarımızın nesli tükendi ,
Hızla çoğaldı Mutsuzluklarım.
Sonra sen...
En asi çağımda çıktım karşıma ,
Sarmaş dolaş olduk...
Kirlendik , çoğaldık , açıktık , doyduk , güldük , ağladık...
Sonra zamanlar tek kişilik akar oldu ;
Kirlendim , çoğaldım , açıktım , doydum , güldüm ve ağladım...
Tek kişilik hayatlara armağan oldu kelimelerim ,
Beni Anladığında ,
Anladığını anlatabileceğin kişi , ben olamayacağım sanırım.
Hayat çok kısa...
Bir şehri çok sevdim , adı İstanbul du.
Bu şehri , bu kadar çok sevmemin tek nedeni ;
Her köşeyi döndüğümde , seni görme ihtimaliydi.