Mümkünü yok
Nereye baksam seni görürken gözlerim
Yokluğunda varlığına kilitlenmişim
Unutmak mı seni? Asla!
Gittiğinden beri
Öylesine mecbur, öylesine çaresiz,
Yaşıyorum derin bir yasla

Gündoğumlarında, ruhumu yoran bir sessizlik
Gözlerimde tarifsiz kimsesizlik
Ya gündoğumları eskisi gibi değil
Ya da gözlerim
Desen ki ne haldesin
İnan bilmiyorum, bilmiyorum sevgilim
Bildiğim tek şey artık gülemiyorum
İçimde bir Araf
Dışımda yanmış, yıkılmış her taraf

Geceleri hiç sorma!
Giderken demiştin ya “Kendini üzme, yorma”
Kahrolası yokluğun,
Hüzünlü karanlıkların ardında saklanan gaddar bir zulüm
Ve sabaha çıkana kadar içimde yaşanan binlerce ölüm
Anlatmak bile zor gülüm

Adımlarımın üstünde tonlarca yük
Yollar çetin, yollar uzun, yollar kırık dökük
Olsa da
“Gel” desen koşacağım sana
Ne kadar özlemişim
Ne kadar çaresizim
Anlasana!

Zaman
Geçmek bilmeyen zaman
Ve sensizlik
Çekilir gibi değil
Yokluğun, zamandan daha yaman

Anlayacağın, mümkünü yok sevgili
Avutamıyorum kendimi
Senden sonra öyle bir haldeyim ki
Ne yapsam unutamıyorum seni
Ne olur anla, anla beni

İHSAN TURHAN_ 6 TEMMUZ 2013