he-ce-le-ye-rek
söylüyorum adını
he-ce-le-ye-rek
bakınıyorum
her yere
yoksun...

ve he-ce-le-ye-rek
kendime geliyorum...

tavan arasında kitlenmiş sandıkların
hiç açılmayan sırları var
hiç öpmediğim avuç içlerinde

iste

sen iste yeter ki
sana anlatabilirim
bunu yapabilirim
ve şimdi şu anda
şu salisede bunu yapmak için
gerekliydin sen...

yüreğinden önce gözlerin öğrenmişti
rengimi ve sonra bedenin ki
sırtında bir yerlerde
rengi maviye kesik yürek izim
bir düş bozumu gerdanında
öylece
usulca...

bilirdim.

bir kenti durduk yerde terk edemezdin
evet evet
bir kenti dedim
ve ben
kendimden bile henüz bahsetmedim
yokluğunda bile o kadar çoksun ki
bende/bu bedende...

yokluğunda martılara atılmış
denizin yüreğinde seken
taşlar çarpıyor göğsüme
ve işte ben
bu yüzden
hiç hedefim olmadan sana geliyorum
yüreğindeki/yüreğimdeki mavi izden
kapılardan/yollardan/denizin tam ortasından
sana diyorum

sana..

diş aramda maydanoz kırıntısı yok
ve geçti ağzımdaki keskin soğan kokusu
yeter çevirme başını
sakin ol
lütfen sakin ol
ollll !
sadece ol
kapat gözlerini ve öp beni
ciğerlerime dokunsun nefesin
sarmaşık gibi sar beni
aklımda geçmiş, senli günlerimden hatıralar var


beraber gülüyorduk ya hani
hani bir gün çok kızmıştım sana
mızıkçılık yapmıştın
offf bilmem
hangi gündü sorma
yüreğime düşüyor işte

an/sızın
zaman/sızın

neyse
neyse ne
özledim seni tamam mı
özledim dedim tamam mı?
açık/saçık

özledim

özledim

özledim...





(...)