Çok güzel bir şiir.
Zevkle, tane tane, içime sindirerek okudum.
Doyurmadı, döndüm bir kaç kez daha okudum.

Yazanı ile nedenli özdeşleşiyor şiir bilemiyorum ama,
çizdiği atmosferi baz alarak değişik bir konuya değineceğim.
Önce,
çokça özür dilemeliyim şairimden.
Kendisini tamamen olaydan soyutluyor, sadece bir benzetme yapmak istiyorum.

Limanlar, kotralar, Mercedesler, rock konserleri, daha bir kaç şey...
İnsanın aklına şu geliyor;
Zenginlik, para pul, eğlence, vs.
Her şeyi olabilir insanın ama,
gönüller hep aynı.
Sevda acısı,
ayrılık, hasret, kaybetme gerçeği,
tüm yürekleri aynı yakmakta.

''sen bensizliği tercih ettiğinden beri....''
Ne kadar acı bir söz bu.
İnsanın çaresizliğini ne kadar acı bir biçimde resmediyor.
Bunu düşünmek, hissetmek ve yazmak ne kadar zordur, ne kadar acıdır.
Bir de şiire bu cümle ile başlıyorsunuz...
Dolmuş da taşmak üzere gönül...

Yok yok!...
Bence,
yeni bir gülümseme daha dilimlemesin,
küçük bir mutluluk da soymasın...
Zira,
nihayeti asla zapt edemediğin suskunluğun olmayacak mı?
Sen,
yalnız,
yüreğinle, cesaretinle topla diyorum ben, hayatın
meşakkatli yollarından o dilediklerini.
Ve,
sonra dön bak arkana,
ben yaptım,
sadece ben,
kimseye,
hak etmeyene muhtaç olmadan de...
Yolun açık olsun...
Mutluluğun çok olsun...

Geveze teyzelerden de uzak dur, e mi!...