En çok üzüldüğüm şey, yüreğinden söküp aldığın kelimeler ile yazdığın yorumun yanlışlıkla silinmesidir.
Bu kez de öyle oldu. Bu güzel şiire yazdığım duygusal yorum silindi gitti... üzüldüm...
Neyse...
Biz yine gönlümüzün sesine kulak verelim ve özlem kokan bu güzel satırları becerebildiğimizce yorumlayalım.
Siyah sayfalara yazılan kelimeler hep gizemli gelmiştir bana.
Ne bileyim, bir hüzün bulutu sarıp sarmalamış gibi gelir bana şiiri.
Usul usul aktıkça kelimeler bakışlarımdan, mahzunlaşırım, başım yana düşer, gözlerim dolar arada.
Özlemler, ayrılıklar, beklemeler, kavuşamamalar, bir gelmeyecek gidene ümit beslemeler; sözün özü hüzün yağmurları hep yüreğimi ıslatır, aksi de gözlerime vurur işte.
Yağmur alıp başını gitmişse dolu dizgin,
karanlıklar sakladıysa ışığı bağrında kayıp zamanlarda,
ve bir mahcup bakış gözlüyorsa küçük balkonun köşesinde asla dönmeyecek olanı,
işte o zaman, şiir de susar, söz de susar...
Konuşan duygulardır artık.
Bir gölge,
yalnızca tanıdık bir gölgeyi arar bakışlar.
Köşeden hani,
Selim Amca'nın köşesinden süzülen,
aheste aheste akıp gelen bir hasreti işte.
Asla açılmayacak bahçe kapısını aralayan,
yokluğunu öpen dudaklara sevgi ile dokunan bir hayal...
Şiirlerde, şarkılarda yaşayan, yaşatılan bir kara sevda...

Bu güzel şiire Talib Tale, Bilmesem isimli parçası ile eşlik etti.
Şiir gerçekten çok güzeldi yine.
Saat ilerledi ama, bizi bilgisayar başına kilitledi.
yazarının gönlüne sağlık diyorum.