Şimdi,
nasıl yorum getirsek bu şiire sabahın köründe?
Gerçi yaşadığım ülkede horozlar çoktan öttü, hayat çoktan yürüdü zamana ama,
yine de mahmurluk çöreklenmiş üzerimize...
Bir de bu sitemkar şiir takılı kalınca bakışlarımıza,
şaşırdık, uykunun son kırıntıları da aldı başını gitti ardından kelimelerin.

İlk bakışta hoş bir şiir gibi duruyor ama, bence işin aslı hiç de öyle değil.
Şair,
usta manevralarla,
acıyı çok iyi gizlemiş cümle aralarına.
Kurbağadan alınan öpücük var ya, kaderin kara çizgisine isyanı simgeliyor bence.
Şiirler,
keşke şiirler hep mutluluklar ardından yazılsaydı diye düşünürüm hep.
Ama işin realitesi maalesef öyle değil.
Hep hüznü, hep acıyı, hep mutsuzlukları anlatıyor şiirler.
Bilemiyorum, şiirin kaderi de bu demek.
Acılar, ayrılıklar, terk etmeler, hasretler, ölümler...
Ama,
ne olursa olsun, yine de iyi ki şiir var diyorum.
Yoksa nasıl dökecektik içimizde birikenleri,
nasıl paylaşacaktık ve nasıl hafifleyecekti gönül yükümüz?
Yürek yangınlarına nasıl katlanacaktık?
O dalgalı, o coşkun denizin,
durulması sevimsiz bir katresinde zamanın
ve terli elleri ile yüreğine dokunması tehdidin,
ardından da alıp götürmesi sonu gelmeyecek sadakatini,
üzdü bizi... Gönlümüzü yaraladı.
Nereden bulup çıkarıyorsunuz bu güzellikleri bilemiyorum?
Bu kadar mı duygusal anlatılır sevimsizliği kaderin.

Bir tutam hayat tarafından 7/1/2013 9:30:09 PM zamanında düzenlenmiştir.