''Gökyüzü kuşlara kalsın anne!...''

Deniz-ce şiirlerinde,
bu anne vurgusu hep acıtıcı oluyor nedense.
Taşı gediğine koymak deyimi var ya,
tas tamam burada hayat bulmakta.

Gökyüzü kuşlara kalsın diye bağlansaydı şiir,
şüphesiz yine güzel olacaktı ama,
şu anne kelimesinin vurgulanışı var ya,
yakıyor insanın yüreğini resmen.

Anacığım yanı başımda...
Sol yanı felç.
Mahzun bakışlarla süzmekte gurbet kuşu evladını.
İki gün sonra,
alıp başını gidecek ya uzaklara yine,
belki de bir daha göremememe ihtimali var ya,
nasılda hissettiriyor duygularını,
nasıl da hüzün esintilerine boğuveriyor yanı başında geçireceğiniz sayılı dakikalarınızı.
Üstüne üstlük,
bir de Denişz-ce şiiri düştü mü anınıza,
yandı babam keten helva meseleleri oluveriyor işte.

Yok yok!...
Bu Deniz-ce'yi annesine şikayet etmeli.
Arkadaş,
resmen silah olarak kullanıyor,
resmen duyguları katlediyor acımasızca.

''İstiyorum ki;
Saçlarımı okşasın annemin eli
Düşünce kedere
Öpsün avuç içlerimden kader
Ve
Bir çift kanat taksın omuzlarıma


Ben
Hep
Kuşlara imreniyorum
Kaldıkça olduğum yerde
G i d e m e d i k ç e''

Duygusal bir şiir.
Düşündürücü...
Mahzunlukları resmeden cümleler sıralanmış ardı ardına.
Bir küçük çocuğun masumluğu gezinmekte suskunluklarda.
Bir küçük çocuğun masumluğu,
mazlumluğu...
Ve,
hayat fırtınalarının en büyük sığınağı...
Şefkatli bir anne eli sıcaklığı.
Bir ananın kanatları altında,
göklerin enginlerine akıp gitme hayali...
Ya da,
hayatın realitesinin karanlık gölgelerinden,
hayalin sevimliliğine el uzatmak...

Ne yazmalı?
Güzel bir şiir.
Anamın mahzun bakışları gölgesinde,
ancak bu kadar yorumlayabildim şiiri.

gitmekle - kalmak / istemekle - istememek arasında kalan tedirgin ruh açmazında .... hani demişsin ya en sonunda

" gökyüzü kuşlara kalsın anne " bittiğimin resmiydi...Ahh ahhh ...kabulleniş mi diyelim.... mecburiyet mi.... her ne ise adı işte... bir şekilde verilen hüküm hep aleyhe mi olmalı....


Yüreğine daim esenlikler dilerim canım.Her zaman ki gibi çok güzeldin.

Selam ve en içten sevgilerimle yüreğine.