"Kafesin biri kuş aramaya gitti "demiş ya franz kafka böyle kafesler varmı acaba kafes olmayı kabul edecek herkes özgürlük naraları atarken özgürlüğün de boyutunu değiştirdiler sevdalarda ki tutsaklıklar nerede şimdi kafeslerin kapıları açık kuşlar giriyor çıkıyor ve adına sevgi deniyor...Herşey ne kolay oldu sistemde sevmeler bile.. kutlarım denizim her daim sevgimle...

Bu şiir,
öyle bir çırpıda okunup geçilecek cinsten değil.
Ya da, anlayana, yüreğinde hissedebilene gerçekten dokunuyor kelimeler.
Bir hüzün sağnağına tutulmuş gibi ıslanıyor, üşüyor, ürperiyor insan...
Yaşanan olaya dahil oluyorsunuz, yaşayanın kimliği ile özdeşleştiriyorsunuz kendinizi...
O, tarifi zor sahneyi yaşıyorsunuz, ayrılığın anlatılması zor acısını duyuyorsunuz yüreğinizde...
Ve,
sevgiliye,
''seni seviyorum!'' diyememenin; o, uçan güvercini avcunuzda tutamamanın mahzunluğunu yaşıyorsunuz.
Sonra,
avuntular başlıyor...
En azından özgür diyorsunuz... En azından bu sayede mutlu diye kendinizi avutuyorsunuz...
Acılar bana da, sevinçler ona diye geçiyor aklınızdan...
Bulamıyorsunuz da öfkenizi kusacak, göz pınarlarınızdan süzülene lanetler okuyorsunuz...
Öyle ya; sonuçta ona sahipsiniz... Sizin gözyaşlarınız onlar...
İstediğiniz zaman, istediğinizin arkasından dökebilirsiniz...
Hani derler ya;
gidenin ardından su dökersen, su gibi akar, çabuk geri döner diye...
Bilinmez, sizin su yerine döktüğünüz göz yaşları, yürekte baki kalan sevginin dönüşünü sağlayabilecek mi?...

Çok hoş bir şiirdi. Gerçekten hüzün yüklüydü...

Bir tutam hayat tarafından 6/28/2013 8:38:02 AM zamanında düzenlenmiştir.