silkinsin kurak yürekleri saran yalanlar
anda birikti öfkeden yapılmış duvarlar
insanla doğdu zulüm
büyüyor insanla

ne çok severdi
karda açan çiçeği
ve dünyanın fakir çocuğu
Kongo’da doğan güneşi
severdi kışı
kışta kar toplarını
ve baharı
baharda uçan uçurtmaları
ne çok severdi
güvercin kanatlı çocukları

adsızlığını sarar geceler boyu
en çok acıyan yerinden öper
usulca süzülür gözün bebeğinden
keder
adı yok dünya dillerinde
paslanmış demir gibi ağır
dilde küflenmiş yemek kadar eski

ne çok severdi
koşar adım yürümeyi aşka
aşkla adım adım düşünmeyi
severdi sazı
sazda teli
ve tel örgülerden sökülmeyi
hiç duyulmadı kendi sesi
ne çok severdi
hakka aşık türküleri

rengi yok gökkuşağında
ve gökkuşağının aralığında
ışığını tutarsan siyaha
siyah da beyazdır oysa
bulunamadı tensizliğin rengi
bilinemedi kimliksizliğin ülkesi

ne çok severdi
uykuya dalmadan fısıldanan dilekleri
dalmadan denize maviyi sevmeyi
severdi kızları
kızlarda şefkati
ve oğulları
oğullarda şefkatle yoğrulan merhameti
ne çok severdi
insandan yana halleri

rivayettir anadan kalma
bu düzen
hükümdarın başındaki kavukta
kralın tacında
başı şeytana giden başkanlarda
göğsün içi toz
gözün üstü perde
dolanır durur kula kulluk edenlerin içinde
anadır
ana yürekli kadındır bağıran
bağırır duvarların dışından

gök açılacak bir gün
ölmeyecek insan
açlıktan ve kuraklıktan
toprak uyanacak
kalkacak yerinden zulmü eden
adalet diyecek hak diyecek hukuk diyecek
af dileyecek
söyleyecek zulmün yerler bir ettiği hayatlar
yerle bir olup gökle bir olup Hakla bir olup söyleyecek
acının hesabı bir gün sorulur
sorulur
onlar da bilecek




Nigar Baran
haziran-2013