tükettik insanlığı doğayı çekilmez oldu dünya...

dalında üveyik
yaprağında neşeli tırtıl
gövdesinde yosun, kökünde toprak
tatminsiz yüreklerin uzağında
nasıl da mutlu ağaç


…..


cennetin gözyaşları buzdan
pagan çığlıkları yırtıyor mavilikleri
ve nurdan saçlarını yoluyor melekler
insanlar birbirine uzak… sus! pıtırcık
diyar diyar dolaşıp coşsa rüzgâr
yine de şarap değil, kan içer sokaklar




yorgunum sense mecalsiz
yalanların ucunda vurgun yazgımız
sevmeyi bilemedik ölmeyi hiç…sus! pıtırcık
çökmüş dünyanın leğen kemiği
denizler köpürüp martılar uçsa
yine de doğumu değil, ölümü öper karanfiller




soylu masalları
bilirim kedileri kuşları
çıkarsız seversin çocukları
kalleşlik marka olmuşsa soytarılara
özgürlüğün kalbi delik deşik…sus! pıtırcık
efkârı dindirmez tatlı sözler
portakallar çiçek açsa, meyveye dursa zerdaliler
yine de gülmeyi değil, ağıdı tadar dudaklar



öldük-öldüler-öldün



inse yıldızlar yere, çıldırsa gök
yosun tutsa kayalar, pul pul dökülse ay
sil baştan yazılsa kaderlerimiz
düştüysek kör zindanlara ne fayda
dayanmışsak sona, yıkıldıysa kumdan merdivenler
gündüzün aydınlığı değil, gecenin karanlığı
her dem üzerimizde...sus! pıtırcık











ayşe uçar
15-06-2013