Karşıma aldım içimi:
Anlat! dedim. Sıktı dişini.
Koskaca cihana sığacak kadar hiç’inim.
Yerle yekzân haldeyim can, naçar biçimim.

Yalın ayakla, yalnız göğüs kafesimin hışmıyla yolundayım
Seni ektiğim her mezrâ kurak, kuru kursağıma sağım solum bayır
Bitmek üzere serüven, herşey son nefesinde düğümlü
Ben mi? Ben bir sur’um. Dur.. Sakın.Üfleme... Hayır.
Bittim.

Tek arz-u halim yaşatabilmek ufkumda seni
Fedaisiyim o daim kabilemin, nutkumla seril
Kim o densiz? Tıka kulaklarını, duymasın;
Cennetin ırmağında demlenirken tutkumda geril.

Sen rıhtımında az mola, esselâm pusulam
Ecem’in bûhranı ile eceli karşıladık korkmamalıyız pusudan
İfâ’m kusursuz olmalı, huzursuzluğum huzursuz
Duman ettim dimağı toparlayabilecek tek zaât; Hızır Han.

Burun direklerime çalan naftalinim
Anlatamıyorum bir safhâ benimsin, bir safha kirin.
Parılda! Efruz ol, yak bir matem havası!
Dalgalan gönül çemberinde kâlu belâ’dan aşık bir pir’in.

Karşımdan defol içim!
İçim dese de; hep ol.. Doldu sicil.
Seni öldürdüm damlıyorsun gözlerimden
Şanın ile dondu şair,doğdu şiir, boğdu hiciv.