canım diyordunuz
can çıkıyordu
üçüncü tekil perişanlığında

uzaktan delindi gözbebeklerim
ihanet oklarınızla

lal
bir kuş uçtu yüreğimden
aşırdığı canımla

mecali yok gönlün kelama
pelteleşmiş kanımda yorgunluk sızı-yordu


gözler hüzün çölü
yandıkça kavuran iç hasretim

bir bahar yangını yediveren taşıyordu
aşıyordu iç eriten tonlarca hüzün

an perişan

her yüz bir aynaydı

bıraktığınız mateme
ağarmış saçların yalnızlığı
her ölüden geriye

usul usul
bir gölge sırnaşır yokluğunuza
davetsiz
oynaşır iç duvarlarımda


sarkarken sarmaşıklar hayallerinizden
titrer camda mor menekşeler
biner mazinizin ağırlığı omuzlarıma

uzanınca kirpiklerim azığınıza
yüzümde alevlenen haset mi
o en uzağı
ellerinde taşıyan ikinci tekile
ki odur körükleyen ateşi

bildiniz ki;
her suskunluğum
yüreğimden kopan ahtır
kavurdukça özümü mahşeri tufan

aynalar ancak kendi sırlarınıza yeterdi
gözlerimin düşmediği resimleriniz de

sığındım en sessizliğime

kaybolmuştu bir can tenimde

ne zordu eklenmek sevdaya
yeniden
yeniden
yeniden…

ihanet içime attığım iki kor damla
oyalıyordunuz beni kendi çukurunuzda..!





Sude Nur Haylazca