sakin sıcakları bıraktı çocuklar
çoğunlukla anısı kırılgan tatlı yeşilli
yaklaşanı bilememektir hayatın ta kendisi
sonuçta erken çöken kışın üşütmesidir
ve nedense her öykü hep son öykü...

dalgaların uğuldadığı yerdir benim bağrım
çağırmalar terkisinde o yapayalnız söylendiğim
gençliğimin terli ilk akşamları alnından vurulur
bahar yüklü kervanlar göçer geçmediğim yollardan
ve gizlice üşümek olur aşkın tüm adı...

kıyılar yorgunu bir ruhum vardı o anlar
çöken bir alevdi ah o laciverdi yıllarımızın
kaçırdığımız resmin ortasında kaskatı iki ölü kuş
çizgileri karmaşıklaşır güneşin iç yarasının
ve o benim gitttiğinle kalan güneş sandığımdır...

unutulan bir sabah başlangıcının maviliğinde
buruk uykuların ardı sıra yağmura tutulmak isteğimsin
yalnızlığı usancıma siper edip utanmadan ağaçların
yalansız arkadaşlığından...gitmek istiyorum ah o is kokulu
çamaşırlarım hafif ıslakken...unutulmaya...







kağan işçen...