acıyı eğip bükmeyi öğrendim gidişinden
gökyüzüne bakışımda eğreti güzelliğin kalmalı
yokluğunun yeryüzüyse benim zaten...

gecelerle yamamaya çalışıyorum
seni düşünmenin ucu açık yanlarını
gündüzleri yollar rahat bırakmıyor yakamı...

kopuk kopukluğumuz da düzensiz
zaman ayrılığımızın özlemden yontulmuş yongası
gelişin saçılmış her yana...

çocukluğum kendime seni müjdelememdi
gençliğim kendimi sana muştulamam
nerdesin hey kavuşmak...

yalnızlığıma denk bir ülkeydi gülüşlerin
sen gülünce biterdi içimdeki sahipsizlik duygusu
kahkahaların azığımda diğer gülüşünedek...

hiçbir mevsimin adını kötüyle anmadım
kirletmedim günün ayın saatin iklimin çağın masumluğunu
bekledim bekliyorum bekleyeceğim...

herkesteki yara farklı bendeki herkesinkiyle aynı
yüreğimde herkesin ayrılığından bir parça
tüm insanlığı sever gibi seviyorum seni...

bende bıraktığın tek iz kendisidir ömrün
ancak ölümle silebileceğim
sen sil...







kağan işçen...