çiçekli pencerelerden
görünmezdi dışarısı
içerimdin soğukta
hayalin de üşümesin diye
çıkarmazdım aklımdan
ilkyazlı gidişlerini de
en acısı mıydı
kış yalnızlıklarındaki bu korku
hayalin de üşümesin diye
yanıtlayamamak yalnızlıktaki korkumu...

her biri bir ömür yükü gidişlerini
kış sessizliğinde kaybolmuş
ölü bir yavru kuş gagalarken
vicdanında zamanın
dürüstleşiyorum daha da
daha da çocukça
seviyorum
sevi
sev...

günleri bulutlarla andığım zamanlardı
saçları yandan kıvırcık
bakışları hastalıklı
genç bir devrimci
vurulunca umudundan
yeni bir umuttan yontmaya başladım
özgürlüğü...
özgürlük ulaşmaktı
başını kaldırmadan yürüdüğün
caddeninin sonundaki gölgeli zamana...
kışın
ve kent dünyadan kopuk
saklanacak tek şarkımdın
hiç durmadan içimden söylediğim...
söylüyorum hâlâ
söyleyeceğim de...

kavakları izlemekle geçen kışta
esamesi okunmazdı yalanın
gri bir hüzün tarlasıydı gökyüzü
çamaşır yorgunu sobada
şefkat ve vefa karışımı
bir acıma duygusu sanki
sanki sadece gündüzler yaşanırdı
zamansız bir ahlakla...

sevmek acemisiydik
ayrılmaya hevesli
yeni yetme düş mağduru
düşkün birer yol eri...
ikimiz de ayrıldık hep
hiç kavuşamadan
çocuk hüzünlere bile renk vermeyen
mevsimsiz kavşaklara...

eğer kabusu olmasa yolsuz kalmanın
kalp ağrılarıyla çırpınan o sayıklamada
tanrı buyruğu saymazdık kahkahayı
ilkyaz böceklerinin neşesinde de
ölmek de bir eylemdir be üstad
tarihle dudak dudağa
arkasında toprak ve iş düşü kokusunun...
zerre toz kalkarsa göğsünden otlarımın
ona say beni
işçiliğine pay et
gözlerimin son ferini de
bir öğlen sonu bir çay saatinde
kitaplaşabilmenin cesaretine...



kağan işçen...