(bir gun bu siire rastlarsan beni ara.
soyleyeceklerim var sana...)


Sana ilk aldigim hediyeyi,
Balerinin etegi savrulurken
heyecanima yenik dinledigim
muzik kutusundan gelen sesin
yan odadan duyulmamasi icin
basimi yorganin altina sokup,
nefessiz bir mucadele vermek gibi sevmistim seni...

Ki o siralar yazim kotuydu
ve defterlerimin kosesi kirismasin diye dirsegimin altinda
yapragini atac ile tutturdugum gunlerdi.
Ilk defa seni sevdigimi kendime itiraf ederken
adini renki kuse kagit kapli defterimin
en orta sayfasina yazmaya calismak gibi.
Sayfayi kolay bulmak icin biraz da kosesini katladikmi tamamdir bu is.
Ve sira arkadasim farkedip
cocuk olmanin hakli gururuyla,
amac kirmak degil
sirf kahkaha olsun diye yuksek sesle
"cihat nadia’yi seviyor"
demesiyle pembelesen yanaklarim kadar
masumca sevmistim seni...

Ne de cabuk buyudun sen
Kime emanet ettin doktorculuk oynarken
basimi gogsune yaslayip dinledigim kucuk yuregini..
Ve bu anlamsiz tutukluk nasil takildi dilime boyle.

Bilyeleri ust mahallenin cocuklari tarafindan zorla alinmis gibi,
Tipki ucurtmasinin ipi ellerinden kacan bir cocugun
gozlerindeki huzun gibi elimden aldilar seni.

Biraz aglamakli,
Ses tonu buruk
Ve yuksek fisiltili bir cumleydin sen.
Dusemedin dilimden...

Cihat KIRDAR
12/04/2013