Bu kadar çok şarkı...
Yani bu kadar canı yanan insan..

Beyaz tenime, gözlerinin gölgesi düşecek kadar yakın olduğunda...
İşte o gün mesafeler yeniden tanımlanacak...

Susuzluğumu giderirdi "bir içim su" gözlerin...
Hayat veren sendin...

Gözlerinde başka bir dünya vardı,
bakışlarında yeniden doğduğum da anladım...

Ayırt edemez oldu gözlerim, günü geceyi, karıştım çok...
Vazgeçemez oldu kalbim, uzak yakın, aşığım çok...

Sen olacaksan her yolun sonunda beni bekleyen...
Yormaz beni hiç bir mesafe...

Çok sevdim ben papatyaları,
ama hiç papatyanın insafına bırakmadım sevgimi..
Hep seviyorum’u fısıldardı yaparkları..

Sensizliğin ertesinde, kalbim bile susuyor saygıdan...

Öyle anlar oluyor ki, küfür nedir bilmeyen ben,
"MESAFE" kelimesinin her harfine sövmek istiyorum...

Herşeyi Laf’da yaşayanların ömrü yağmur yağana kadardır...
Yazı silindi mi sevgileri de biter...

Zaman birimini değiştirdi senin sevgin...
Saat, dakika, saniye, salise derken, birde "sen" sayar oldu salisenin peşinden...