göğsüme dolan boşluğunu öldürdüm

ellerim kana bulandı Ahmet
bir yarayı kazımak tırnaklarınla
defalarca yıkasan da ellerinde kokusunu duymak
öğürdükçe safra çıkarmak olmadık mekanlarda
nasıl kirletiyor vicdanı bilemezsin

ben de bilmiyordum Ahmet
gözlerimdeki bakışın anlamsızlığını
dilimdeki sözcüklerin sabrının tutarsızlığını
idrak edemediğim konuşmalara kayıtsızlığımı
yormadım hiçbirşeye

merdiven çıkarkenki yorgunluğumu sigaraya bağladım
açlıktan ölüyorkenki iştahsızlığımı yorgunluğuma
kendime yarattığım hücrede volta atışlarımı bıkkınlığıma gürültüden
yola atılmış ekmek parçasını kaldırıp kenara koymayışımı kuşlara
yumak ki dolanıp, düğümlenmiş heryerinden
çözmedim Ahmet
çözemedim

sonra birşey oldu Ahmet
yaram çiçeğe durdu baharı fırsat bilip
tomurcuklandım kedere
neresine dokunsam tenimin o kesif koku
neresinden tutsam sözcüklerin kırılgan

ben hiç kırılmam Ahmet
öyle bellemiş herkes
benim hamurum granit
vururlar
tekmelerler
iterler
kalırım ben öyle yerimde durağan
gel derlerse giderim
kal derlerse kalırım öylece
mesafe
benim dışımdakilerin ayarlayacağı birşeydir

anladım Ahmet
öldürmek sakin insanların işi
ben sakindim
sessizdim
ellerim beni dinlemediler

ama hala öğürüyorum
yaptığım işten tiksinip

fazla yaklaşma Ahmet
sadece kulakların tanık olsun bu suça
bilirsin balık hafızalıdır insanlar
belki unutursun zamanla
kitabını yazarız masumiyetin