hayalinle avunmak yetmiyor;
hayalin,gönlümün göğünde kuş kanadı,
çırpındıkça ufukta kayboluyor.
gözlerin geliyor aklıma gözlerin,
yüreğimi alıyor,yerlere çarpıyor.
dördüncü cemre düşüyor,akşam vakti,
hayatımın kırk yılına.
sonrası korkular;ısırgan otu,
içimi çimdikliyor,ıkına sıkına.

gönül kapım çalınıyor;ya hayalsen!
içimden hüzün akar,bir de sen...

sonra kuş oluyorum gökyüzünde;
süleyman dilinde konuşan,
ama züleyhanın anlayamadığı.
gözlerinin rüyasını yorumluyorum zindanda,
ben bir garibin sırtında yırtık gömleğim.
öyleyse kimler parçaladı gönül gömleğimi?
ya da kimler kuyuya attı gençliğimi?
ve kimler öldürdü mavi kimliğimi?
ben fali meçhullerde öldürülmedim,
sevdiğimdi kendi katilim.

gönül kapım çalınıyor;ya hayalsen!
içimden hüzün akar,bir de sen...

kimliksiz kaldım hüviyetim sorguda,
ismimi asarlar,her sabah dar ağacında.
gözlerim zindanında kaldı,gözlerinin,
tecrid yerim,sürgün yerim, her ağladığımda.
ve sonrasında hayalinde diriliyorum,
su yürüyor dallarıma,budaklarıma.
ismin düşüyor dilime;eski bir şarkı,
söylüyorum,kan damlıyor dudaklarıma...

gönül kapım çalınıyor;ya hayalsen!
içimden hüzün akar,bir de sen...

ve ardından ölmeye gidiyorum uzaklara,
gözlerim,ellerim kefenim cebimde.
hüzün doğurmuş,mazide kalan günler,
lohusa(lı) acıları bekler.
ki kulağımıza ezan okundu,
çok zaman önce.
şimdi selamızı verecekler,
tenimiz suya değince...

hüseyin üstüntaş 12/03/2013