Dünyanın elindeki ışığa ben körüm,
Gönül amelesiyim, çünkü şairim.
Gurbetin karnında geçmişte öldüm,
Bilin yazılan satırlarda diriyim.
Açın yüzünüzü ak duvaklı mısralar,
Kanlı dudağınızdan öptüm.
Ben neyim ki Ankara’da şair miyim?
Yoksa tanımı yapılamayan birimiyim?


Gece vardiyasında çalışır kafam,
Şiirlerim ay gibi doğar gelir kaleme.
Şair olarak bilmez ki beni babam!
Sonra ne diyecek e laleme.
Ben neyim ki Ankara’da şair miyim?
Yoksa tanımı yapılamayan birimiyim?


Ecelin pencereleri hep içime açılırken,
Senelerin zindanında adım şair okunur,
Yazdıklarım gençlik rüzgârı ile saçılırken,
Gâh gönlüme gâh ak saçlarıma dokunur.
Ben neyim ki Ankara’da şair miyim?
Yoksa tanımı yapılamayan birimiyim?


İlhamı oynatırım aklımın ucunda,
Mısralar sabah içtimasında gelir defterime.
Hayallerim sözlükte beklese de ölüm orucunda,
Ben çoktan karıştırdım kanımı, şiirlerimdeki terime.
Ben neyim ki Ankara’da şair miyim?
Yoksa tanımı yapılamayan birimiyim?


Ömrüm gelir şiirin ayak seslerinde,
İlikleri dikili, gönül yaramın üstünü kanatır.
Deva bulmaz gönlüm, şairlerin nefeslerinde,
Sonrası dünya şişkinliğinde ölürüm satır satır.
Ben neyim ki Ankara’da şair miyim?
Yoksa tanımı yapılamayan birimiyim?
hüseyin üstüntaş