Söze nasıl başlayacağını bilmez ya insan, işte bende tam o sözlerin başındayım.
Keşke herşeyin başında olsaydım da herşeyi bu kadar çok geç anlamasaydım,
içimden bir off çekince, beynime kadar hissettiğim acıların duygusu ne bileyim işte..
Ben yetersiz kalan sözlerin sonuna da başına da seni çizdim, ben geçmesini istediğim her günün acısını seni beklemekle geçirdim,
Mutluyum diye düşünme sakın gülüşüme bakıp, palyaço maskeme de aldanma akıttım işte gözlerimi sana bakıp...

İçimde sensizliğin bana bıraktığın mutluluğun son tomurcukları da açamadan soldu,
Korumak isterdim fakat sen yoktun, güneş olmadan açamaz tomurcuklar ve bir de su olmadan,
İşte anlatamadım sana bunları her anlatmak istediğimde sen yoktun yoktun işte gittin, kalmadın kalmadın bende gittin.
Neden ağlıyorum ki ben? Aslında ben de soruyum kendime sen sormadan hem sen soramazsın zaten yoksun ki, olsanda sorma zaten beni sen bitirdin.

O kadar çok ihtiyacım vardı ki sana, tıpkı çöl ortasında susuz kalmak gibi,
O kadar çok ihtiyacım vardı ki sana, benliğimi sende unutup geri gelmesini beklemek gibi,
O kadar çok ihtiyacım vardı ki sana, dinlediğim her müzikte seni aramak gibi,
O kadar çok ihtiyacım varkı ki sana sevgili, her şiir de seni incitmeden sevebilmek gibi.

Kurduğum hayallerin anlamı bende saklı, sen olmadan anlatmadım kimselere,
Senin için ektiğim güller de kurudu her gün özene bezene baktığım halde,
Anladım ki ne senden bir beklentim var nede senin için kurduğum hayallere.
Sokaktan geçen her insanı tanıyor oldum artık, çizemiyor oldum artık seni resimlere,
Gelsende fark etmez artık, farkın yok sokaktan geçen insanlara ve yer yok artık sana bu kalpte . . .