Seni sevdiğimi söyleyememektendir yanaklarımın kızarması,
Peki ya ben uyurken her gece rüyalarıma sızar mısın ?
Tamam sen haklısın, yine mi benim gözlerim ıslansın ?
Sen üzülme susarım ben, ne yazık ki yok bende mutluluk takıntısı.

Bir umuttu aslında beni düşünmeni beklememin sebebi,
Diyorsun ki bana sevme beni git,
Hadi gitti diyelim bedenim, peki ya kalbim gider mi ?
Senden sonra kalbim hiç kimseye ısınıpta erimedi.

Yaz gelmişti, oysa ben bana karşı sen ısınırsın diye bekledim,
İlla bebek olmaya gerek yokmuş emeklemek için.
Uzaktan bakınca bende bana diyiyorum ki ’’ bu ben miyim ? ’’
Gerçekler aslında bu kadar acıttı kalbimi, hoşçakal ben ölmeliyim.

Ağlamak aslında bana özgü birşeymiş gibi düşünür oldum,
Yâr elini uzat bana, ağlayalım birlikte mutluluk takıntımız yok olsun.
Susma, vur, küfür et, parçala beni ve biliyor musun ?
Aslında bu bedeni senin için ölümden defalarca ben kovdum.

MustafaSikak

Ölmeliyim diyorum da , sanki yaşıyormuş gibi .
O değil de nerden bilebilirdim ölümümün senin elinden geliceğini ?
’’Uğrunda ölmeyi bırak , yaşamayı bile göze almıştım ’’ ben oysaki .
Neyse sevdiğim .. Sen benim yerimede yaşa en iyisi .

Yazmak isterdim sana biraz daha ..
Ama bu son dörtlüğüm , geldik yolun sonuna.
Ben ölmeyi seçiyorum her bir yazışımda;
Sense öldürmeyi seçer gibi yaşıyorsun her bu satırları yazdırışında.

İlayda Korkmaz