Her sabah karanlık bir serçe
Güneşi özlüyor penceremde.

Bu mahallede ilk uyanan bensem,
Bil ki seni düşlemenin vakti yok.

Mesela, nazlı bir akşamüstü
Bulutlar batar, güneşten çok.
Çünkü bulutlar, yağmur biriktirmiştir
Kurumuş gözlerine sevdalı toprağın
Bir damlası ulaşamasa, kahrından dağılır bulut
Ben çatlamış topraktan beter, özlerim seni.



Mesela, sobası tüter kış ayazının
Ayakları ıslanmış bir baba döner evine
Babalar üşür, evlattan çok.
Çünkü onlar, keyfini bırakmıştır kapı eşiğine
Doyurmak için gözünü, acıkmış bir sofranın.
Ev soğuksa, kahrından utanır baba
Ben işi gücü bırakır, seni düşünürüm.

Zamansız bir doğum gibi, bölersin uykumu
Seni düşünmenin vakti yok

Mesela, berrak bir ırmak kenarında çiçek açar
Gamsız baharlarda cilveli rüzgar, yanağımı okşar
Şöyle bir uzanıp, nafile yıllara papatyalardan sitem yapmak
Şöyle içine çekip sümbül kokusunu, kuru dallara nispet yapmak varken
Ben sırtıma yükleyip seni, düşünürüm.

Mevsimler senden çabuk gelir geçer
Seni beklemenin eri geçi yok
Benim senden geçeceğim yok

Bu mahallede bana gülüp geçiyor herkes
Her sabah penceremde karanlık bir serçe
Ve her bekleyenin beklediği gelmez bir gün

Küsünce bükülen boynuna özrümü dolayana dek
Ben seni düşünürken, serçe güneşi özleyecek
Ve fark etmeyecek nerede olduğun, kimi sevdiğin

Adını söyleyemeden uyanacaksam bundan böyle
Adını sabırlı serçenin kanatlarına vereceğim,
Güneşin kıymetini herkesten çok bilecek
Ve ilk uyanan sen olacaksın bu mahallede, penceremden süzülürken

Mesela ile başlamaz hiçbir paragraf
Seni andırmaz hiçbir misal ve serçeler ölürler elbet
Bu şiiri sana yazmadım ben, seni düşünmenin tarifi yok.