penceresinde sesim asılı odalar

Birinci Oda

bir kanadımı huma kuşuna verdim diğeri tuti’nin
küsüm serçeye adını bile demeyin

Kırkbirinci Oda

bu gidiş od olur İbrahim’i yandırır
yuvası Anka’nın çınar olsa bugün
bu gidiş zamanın ellerinden ezeli aldırır

Üçüncü Oda

el verdi dağlar suyun isyanına
yerin göğe uzanası vardı
itildi rüzgar, söğütle ağlaştı
güneşe güç yetmez
bekledi yer, karanlık tepeden aştı

el ayak çekildiydi
gece aya ağıtladıydı
bir gelecek vardı az ötede
ay saklandıydı
gece cenk kokduydu
bahara susamış yaprakların dilinde zaman kekrediydi

onyedi kere ağustostu

Doğum Odası

kehanettir gelişin

neden bu şiir mavi
mavi gökyüzü deniz
neden
neden
kanım mavisini gizler

gökkuşağı mavisinden taç yapıp saçlarıma
yolladılar ölümünü kucağıma
bir de gül dediler gül

koynumdaki kendi gelmeden ko(r) kusu gelen oğul
sesin ilahi nefesi idi ben yırtılırken
fışkıran mavi idi güne değerken

çığlığım yıldızlarından birine asıldı
yıldız biriktirilen yerde adın
anladım azım

başak utandı sarısından bereketinden
orak hicap duydu keskinliğinden
göğün içine alası vardı kızarmasaydı mavilerim
yağmur yağacaktı yaz olmasaydı mevsim
belki azlığımdın belki en zegin yanım
belki yanağıma ilk kez kızıl kondu
dudağın hiç bilmediğin kelimelere durdu

Ölüm Odası

şiirime değdi elimden önce kırçiçeği
rüzgarın heybeti yüzüme
ayaz yemiş çamlar ıslıkladı kehaneti

şimdi mermer taş yarenim
bir yalnız çamdandır iman tahtam bilirim

Bebek Odası

gökkuşağından uyku ördüm gecene
kirpiğim saçımı işledi örtüne
ay kardeşim uyku fısıldıyor her gece gözlerine

İkinci Oda

saçına güz iner
çizdiğin ellerinle intiharındır
eskiden gülüşlerin varmış
sandık sarısı gamzelerin

yarın yarana değer

kader diyorlar elmanın kurduna
bilmiyorlar...

kirpiğine yıldız düşer
gölgenle söyleştiğin garipliğindir
gece gelme gelişin
yarimin sırdaşının gidişidir

yalnızlığın gölgende diner

geçer diyorlar aşk acısına
bilmiyorlar
aşkı senden sanıyorlar

Onyedinci Oda

kanadı mı kırıktı yere indi huma kuşu
seyrine mi aşık derin daldığı huşu
sur’a üfleyen mi var nasıl bir rüya bu
toprakdaki kar nasıl da berrak
ayla eriyen Mecnun’a bade kuyudaki su
kardelene midir huma kuşunun gözlerindeki buğu

gözlerimde izini bilirim kar
ellerimi üşüten bilirim kar

Bekleme Odası

kirpiğine salıncak kursam seyrine dalsam

boy boy çiviler bitmiş bahçemde
ermemişleri de topluyorum
ağacın tahta kokanını sevmiyorum

bazı mektup yazacak oluyorum
kağıtta tahta kokusu, çivide pas
illet oluyorum
serpiliyor boynuma yarın ağırlığı
yerin dibine batıyor bir tohum daha
alnıma batıyor, elime, sözlerime
dilimi bir kelepçe kiralıyor
bildiğim tek şey gece
doğuramıyorum

sokaklara atıyorum bazı çocukluğumu alıp yanıma sonbahara aşık yanımı
unut diyorum geçtiğin yolları
güneş ne kadar seninse bir o kadar da serçenin
hepimiz anca resimlerde çocuktuk
uzak şimdi dünden bile çocukluk

vazgeçiyorum bazı
biri bitmeden diğeri başlıyor söylenmelerin
içimdeki çocukluk çekiliyor
gözlerime kardelenler ekiliyor
vazgeçemiyorum
sırtımı yasladığım toprak oluyorum

Kabul Odası

bakır bir ibrik ağladı uykuma
pencerende baykuş gözü
aman diliyor serçe

yaramda azad edilmeyen anılar...

karadul seğiriyor
kelebek düşmüş ağına
kimbilir kaçıncı kez
karasından utanıyor

yıldırım düşsün secdeme yılmıyorum
ne kadar mecaz varsa bana getirin
çığlıklarım var duvarımdan yankıyan
denizdeki damla kadar
gün gözüyle yıldız kadar
başucundaki suda yakamoz kadar
kabul ediyorum yoksun
en az benim olmadığım kadar

Kurban Odası

sarısına ölüm kokmuş
yeşilinde bir çift tuti karadutun
dalları gökyüzüne kurulur, kurudur
yaprağına dert kurulur
haydi sen de git tuti
yuva kurduğun dal kurudur
bu toprakta giden ayakta
kalan elde yorulur
zorun orda olmaksa dostun
karadutun kurdudur
uyudu uyandı kuzu kuşluk vakti
uzundu saçları uykusundan daha
ufkunda bir ayrılık taşırdı
kusardı umursamaz yanını el uzatsalardı
sorsalardı duyacaklardı mahmuzları kırlaşmış kıratı
dayandı karaduta beyazı karardı kuzunun
saçlarının uzunu toprağa belendi
tomurcuklanıp denize düşen damla
ayrılığa bezenip yağmurla gelendi