’mutlu bir adamın şiir yazdığını gördün mü? ’ dedi şair:

bunları ardıç kuşu duysun diye yazıyorum

sofraya, ucuna nasır değmemiş dizler konmuş
fasıllara ışımış perdeden sızan ışık
şavkımış gözünden sarı sayfalarına musafın
omzuna yıkılmış haki paltonun solmuş kırmızı yarısı
muadilini aramış haram, muafmış günahlar cennetten
hurafeler, gümüş tepsilerde sunulmuş nasırsız dizler konmuş sofralara

tüm söylediklerimi atıyorum boğulsun diye dalgasına kıraçın

adımı unutuyorum, hatta sen de unut

gördüğüm duyduğuma yalan

Burak ödünç veriyor tek kanadını

mavera maviyi salıyor peşime

peşin ödemek harcını ve sıyrılmak istiyorum içimdeki kabuktan

sedef sedef akıyor dilimden dualar

dilimin ucu feyk atıyor aklıma

hiç bir tanıdık tanıdık değil ve benden değil benim olanlar

sırt sırta dövüyorum nasılları
soru işareti yerine selamlar çağlıyor

sözün geldiği yerden fırlıyor nefretim

ait olduğu yere doğuyor içimde ne varsa
cebimi açıyorum boyuyorum sarıya
doluşuyor içine boşluk adında ne varsa

sofralarda ayrılık ağıtları diziliyor
yatak başlarında kilitli kur’anların şahit olduğu kadar yeminim var dünyada
cebimin gölgesi düşmüş kavak sen ona dokunma
Burak bile ödedi gördüğü ışığın hesabını
alnına baharların yakıştığı bilir dilimin sedefini
ekmeğime tuz eker, keskinleşir ağdasından arınmış dilim
sırtlan ağzına aslan memesi düşer
biter ümidim