...
bakma bana öyle kederim,
acıma aşka,o acımadı bak maşuğa,
aşk; al gülüm ver gülüm değil ki...
sever sen beni ben de seni severim,

eyleme can,zorlama hafsalamı,
acıtma tazedir yaralarım hep,
kabuk bağlamaz yanlarından,
fesleğen kokan mevsimlerde açar hep dert bende...

sınama basma nasırlarıma benim,
vaz geçmem namümkünken,
gitmelere değilde ihtimallere mi kaldın,
martı vaz geçerse denizden..
kuşlar bırakırsa ötüşmeyi,
anneler terk ederse bebeklerini öpmeyi,
su akmayı bırakır,
he birde Dünya dönmeyi...
belki giderim bende...

erteledim kışları üşümeyi ben...
yazın güneşe çıkıp terlemeyi..
acıkmadan yutmayacağım hiç bir lokmayı,,
ama yürek bu ya doyamaz ki...

pervaneler gibi yine koşar ataşa..
yanacağını bile bile..
çobanlar kaval çalar ya yanık yanık.
koyun bile su içer sarhoşluktan,
susadığından değil,

aşka dair yazılacaksa bir kaç söz.
mecale acz düşsede, kalem öper kelamdan sesizce.
elif yazar,vav yazar,
anne karnında yatan bebek misali,
doğanın korosu susarsa bende susarım,

maveraya yolculuk varsa giderim,
bir yerden bir yere gitmekse amaç,
bedenim gitmesede olur,
kalmak aynı yerde durmaksa bedenen,
ben burda olsamda ne fark eder..
kendim kaflarda gezerken,

sınanmak en baldıran acılarda,
geceyi emziren karanlıklarda,
akarken gözlerimden yaş değil kan,
acımaz mı söyle acımaz mı cann./

dalgalar bulur getirirse denize attığım cesedimi,
giyer girerim iki metrelik kefenle iki metrelik kabre,
sana söz,
gideceksem ancak böyle olur gidişim,
sana söz,
yapraklar döküldükçe toprağıma,
damlalar düşsün üzerime,
susadıkça hasretini içer,
vuslatım olursun./
vuslatın olurum./

yunus ça./