Sabır !
Zindanların en koyu karasında
Yaşam !
Mavisine inattı kan kırmızısında
Mertlik meze yiğitlikse yar, hainin sofrasında
Sevgiler talandı, ihanet harmanında
Islak sokaklar bile kan ağladı uykusunda
Düşlerin rengi simsiyah hep gecenin en koyusunda
Şarkılar suskundu, şiirler yasta
Gönül ezgilerim ise sessiz ağıtlarımda
Belki de bir hata
Öyle ya !
Dünlerin geçmiş hayali vardı hep yarınlarda.
Akıp giden zamanın kargaşasında
Yüreğimin çocuk yanı
Bir kendime yandı, bir de bana.

İşte o gün !
İçimde ki volkan patladı
Sustu rüzgar, yer sarsıldı
Nehir taştı deryasından,sular kor gibi yandı
Kuşlar ağaçlara,taşlar dağlara
Irmaklar, denizlere dolandı
Bülbüller feryat etti,gül bülbüle ağladı
Gök griye boyandı
Ay parçalandı
Ağaçlar sa çiçeklerini attı
Yarınlarımın güneşi, ışığına ömrünü bağışladı
Hiç kimseler bilmedi,kimseler anlamadı
Mor gecelerin, sırla kaplı kapısı
Bir kendime, bir de bana kapandı.

İşte o an !
İçli yüreğimin nazlı çiçeği
Hep bana kandı, bana inandı
Hep bana ağladı, bana yandı
Mutlulukla mutsuzluğun hemhal olduğu gecelerde
O !yalnızca bana yardı
Yüreğimin korkunç kavgası
Yalnız kendimle, tek kişilik savaştı
Hüznün kol gezdiği hazanın diyarında
Ömrümün bütün sokakları her defasında bana vardı.
Ömür dedim de !
Hani ömür !
Aynen iki kapılı bir handı
Giren de bendim, çıkanda bendim
Dedim ya ben.
Ben !
Bir kendime galiptim. bir de bana yenildim.

Ben !
Ah ! o anlarda ben
Gök kuşağını merdiven yaptım da
Bir avuç maviyle göklere çıktım
Tüm güzellikleri bir şiire sığdırdım da
Yüreğimin rengiyle semaya yazdım
Artık !
Gönlüm güneşimin sıcacık koynunda
Karanlığa sızlanmaz, aydınlığa nazlanmaz
Gördün mü bak ?
Bak hala !
Hala !
Umudun adresinde
Caddenin adı bahar,sokağın adı yaz
Gönül sayfamdaki bir kaç satır şiir
Bir kendime, bir de bana niyaz.

Yüksel Beyocaktan