Cızlık Dünya



neden bir cızlıktır dünya
ismaritim avcumda hâlâ

gidip geldim, gidip geldim, sahici ölümüm bu benim
seviştiğim kaypak geceler
ah beni bilen bilginler, sessiz ve sönük
sağır ve koyu- kendindeler
gelirler, yırtmacına bakarak düşünenin.

yaprak deldiririm uzaklara
sanki bir tabutluk yerimiz varmış gibi
sunarlar, sunakların bile uyuyamadığını
suyun bilincinde gözyaşı kalır mı? aşk
işte bir bayram sabahı uyandırmak
kadınlığını yapmış her yeni gelini
kuşanılırken
eskimişliği


tekrar yoktum! hiç tekrar etmem bunu
mermiler ve kovanları
ayrılık ve acıları gibi girer en sakındığım yere.
üstümü ne cûret hiçbir kan örtemez artık
kılıcım kesmez kını, üşümeler kalır bende.

varsın olsundu, ilgilileri
yaşâmım serin bir suya bırakılacaktı elbet bir gün
çiçeklere de anlatmayı öğretecekti tanrı!;
uslu olunan bir günde kaç defa delirdiğini
yas tutularak ve az tutunarak buraya
bura’ denilen yere. kayıp ilânları verilen çocukluğuma
dönmek en serseri tükürüğümdür. babam hissetsin!

pis bir bıçak da olsan, neşeli bir bıçak da olsan
güzel de olsan, kesiyorsun işte
sırrın bu senin, belki de hayınlığın
oysa uçuruma bir dilek ağacı daha diktirmeyeceğim
mezarım kendi kendine avunacak!

sabahları şeker toplamayacağım ölümlerden
sessizliğimin raksına bırakacağım güvençlerimi
gülüşlerimi, delirdiğimi henüz kimse anlamayacak!
acımı yadsıma, yansıt ve berkit
kopan annelerin yerine hiçbir dikiş tutmaz!
hiçbir gül konmaz


bu yüzdendir, yüzümdeki neyse
göremiyorum onu artık
o kör edici hayat savruluşları, taşa değe değe
günışığını unutan bir salyangoz sanki ruhum
yıkılmış viranemden, hatrımı aramaya çıkıyorum
üç gün, üç gece, üç hece!

ve bir de sevişmenin tutkusu kalır bende
olsa olsa
nehirlerin neden zıt gittiğini anlamaya çalışırım
kokusunu çeke çeke diyârların
belki hazine olur bana, yeni bir çocuğun -
sarmaşıklığı. elleri içimde…


tanrısı kim bilmem, babasıyım ben bu yalnızlığın
el emeği, göz nurumdur
akşamın gölgemi yok edişi
aynalara çıkarım, işim gücüm yok şiir arşınlarım
zamanın en küçük diliminden bile. ve gerekirse çalarım
avcunuzda tuttuğunuz ne varsa, ihtiyaç gemileri kalkar
ben kendimle kalakalırım! mendilim de yok ki
seslensin sizlere, bir ân olsun bakışınızı çelsin
tütün sarmaya çağırsın, aşk koklamaya
çay içmeye beli kırılmış denizlere karşın…


söylediysem devrim niteliği taşımalı
yoksa nedir pencerenin önünde uyuyan kedilerin
küçümsenmiş merhabası. oysa
gecenin yanında bir buğday arayan toprağın
bana hazin masalları vardır
dinlerim çemberin dışındakileri
feleğe boyun eğmeyip, cefa çekenleri
alkışlarım da olmazsa Perşembe akşamında kan ağrıları
kuşun nereye baktığını benden iyi bilen yoktur.


ama sen,
fakat sen,
gelsen
bir tutunacak dal ararım
bulurum da andım olsun
mizacımıza yeni şaşkınlıklar ekleriz
dünya der, biz döneriz ortasında; huzur denen fahişenin!


haydi kapansın
bütün ıslıklara rağmen
ey! demeyen kapı sölpükleri
açılmayan bir yığın duâ sitemleri
geri kalınmış bir yaprağı oynarım orada
sonbaharın çoktan başlayıp sonuna yaklaştığı zamanlarda
göz önünde bulunmam bugünün! kimsesizliğime
yorgan daha açar, ulaşırım sonsuz kavgama
bir kim için, sesimi yakmam bundandır

şimdi burada bitiriyorum bitmemişliği
atımı arıyorum, ya da o şey
adını henüz bilmediğim
alıp götürecek!

nedendir
bir cızlık dünya
ölü suyunda sızlarım hâlâ!




Payanda