sen gülüşün kırmızı ağzındaki sevgili
ibrişim bir mendil gibi sarılırsın kalbimdeki yaraya
ki kabuğunda korku çiçekleri
birazdan başlasın isterim efsun
birazdan çocukluğumdan kalma bir dalgınlıkla
ve birazdan sokaklarda vurulacakken babalar ve oğullar
tekmil pusuya yatacak şehir efsaneleri
birazdan gri bir duvara yazılacak bir slogan
o benim işte
teyakkuza geçsin diye imanlı çocuklar
masmavi gülümsesin diye sokak irkilerek uykusunda
tüketip ufuktaki yıpranmış hüzünleri
dipdiri bir isyanla
sabitleyip bakışlarımı şarka dönerim yüzümü
pejmurde dilim ve delişmen nazarımla
ey umudun şavkıyan hançeri
ey şiirime yaslanan masmavi tebessüm
ey direnmenin bahçesi...

çöllerden kuyulara nefretle atıldım
ve derin tebessümlerle uzandım sürgünlere
zindandan dolan kedere
tutkuyla sevdalandım
bütün kuytularda hercai bir düşmanlık varken
bilsen ne karanlık tarihlerden geçti umut
ne çok yandı dilim ateşle gül arasında
şimdi munis bir sevgili gibi kucaklasan beni
ve emzirsen dudaklarının etrafındaki bilişle
aşkı öğretsen yeniden
yeniden sedef kakmalı bir çakı gibi bilesen umudu
düşleyerek ayıp şeyleri ve yasakları
kırmızıyı mesela
kana bulanmış humusu avutsan
tekmil çiçeklere vefalı bir mevsim dileyerek filistinde
gülüşü esmer çocuklardan
aşkı ensesi mahcup kızlardan ve erkeklerden ödünç alarak
damıtsan göğe doğru diyarbakırda
yağmur gibi yağarak yangınların yaraların üstüne...

bana aşkı ezberlet yeniden sevgili
kuyular bağlanmış taşlar salayım zulmün üstüne
yüzümde bir hale gibi gezinsin yusufî düşlerin şavkı
kalbimde dağların ve ovaların kabaran umuduyla
çocukların anaların ve gelinlerin
hatta şiirlerin ve şarkıların ağzıyla haykırayım
uzanarak ellerine arı ve duru rüyalar gibi
bizimdir bu acı bu umut ve bizimdir bu sevda
ne varsa bizimdir sevgili yer ile gök arasında
bizimdir ey kalbimin kardeşi...