Pamuktan duvar görünürdü hayat
Ya da ben çocuktum o zaman
Buzda açardı güller yine de sıcak kokardı
Sabahlar ağarmadan doğardık sokağa
Düşüncemiz cebimizde bozuk para gibi
Harcamaya kıyamadığımız gül kokusu
Ve ardımıza endişeyle takılan anne gözleri

Koşmadım hep çırpındım nefes almak için
Kavgam olmadı çocukluğumdan başkasıyla
Ah ki neyleyeyim büyüdüm
Buzda açan güllerin kokusu kaldı burnumda
Toprak evlerin altında şimdi hatıralarım
Sırtımdaki delik heybede umutlarım

Sonra şecereme takıldı gözlerim
Ne garip bir girdap
Ha yaşadım ha yaşamadım
Bu kadar yalnızlığı ne zaman biriktirdim
Doğumu olmayan sancılı aklımda
Semaya uzanan ellerim fotoğrafıdır
İçimde biriken her feryadın

Kaç endişeli gözü haklı çıkardım zamanla
Bakışları hala beynimde donuk
Büyüdüm gün ortasında ikindi vakti
Kara bir yalnızlıkta çırpınarak
Adımı sayıklayan dudaklar toprak oldu
Ve ben hala ölmedim belki de
Bir yanılgıdan öteye geçemedim

Büyümek ne kolay
Çocuk kalma hayali beslerken umudumu