haktan gelen nağmelere açık bir kalp

sana yalnızca ilham olarak uzanacak

ne sararan ömürler gem vurabilecek duygularına

ben oldukça

ne de feryatlar susacak gökyüzünü saran

sen sustukça

kaç bilinmezlikten geçerek eğrildim dövündüm

tunç taraklarda şekle sokuldum

bilmediğim kelimelerle sevgiyi anlatmak kadar zordu sen olmak

uyku uyanıklık arası arafta kalan tüm annesiz çocuklar

seni sayıklar

lakin kim bilir ne zordur sen gibi sayıklanmak

haktan yana olmaktı anabilmek her anı seyyalede seni

anmak içimde ürpertidir ashabı kehfe açılan son mağara

ışık hüzmeleriyle uzanan üç yüz yıllık öykülerden güneş taşırım ellerimde

yeter ki ızdıraplar uğramasın kıyına ben beklerim bin yıl seni

yollar ömrüme uzanır biri biter öbürü çıkar ağara ağara

ellerimde taşıdığım güneşler yakmaz içimdeki aşk varken beni

git gel, mevlam ol, yardımcım ol

anlamak için beni,

bir kez değil bir an ben ol,

sen Şems’in iniltisisin

Mevlana’dan bana satırlar arasına sığınarak kalan

ne olursan ol gel diyenin feryadına kulak ver

düşer hatırana belki de benden bir kaç kırık mızrap

bam telinden ses verir sana kitapsız kalan son kelimelerim

ben oluşun benden öte beni ben yapan azap

istemez düşme gözümün ışığıdan

sen bana aldırma dik tut başını

ilksin sonsun arş-ı alada masumca uyuyakalan

ve şiirimin son mısrasına değdir iç acıtan gözyaşını

sen yeter ki sen