Saçları şelale şelale omzundan aşağı akardı

o gülünce geceler ışırdı sevincinden

adamın içi giderdi

Dudakları vişne çürüğü ve dolgun olmasa da

dili elma şekeri

ve beyni aşka müptela

Frensin güzel kadındı,. aşıktı aşka

Başı omuzun da yıldızları seyrederdi

yıldızlar gülüşüne kıs kıs gülerdi

o öpdükçe mehtabı gözlerinden

ölürdük gülmekten

Yani bizim Ahmet’e yangındı Frensin

Ahmet ise kopuk bir serseri

ayaksızın ileri gideni

eli balda gözü matmazellerle oynaşta

Kıza hoşçakal bile demedi

ceketini omuzuna atıp çekip gitti

Gidiş o gidiş,ulan ne yapıyorsun diyemedik

meseleyi sonra öğrendik

bir ispanyol çingenesi bulmuştu kendine

fındık kıracak hergele

Sonra Frensin’in Paris’i terk ettiğini öğrendik

Frensin asildi, güzeldi

ve güldüğünde bir yetmişlik içmiş gibi olurdu adam

her bakışta Güneş kahrolur ona yanardı

Kızın saçları "amour" kokardı

Ahmet onu hiç anlamadı

anlasa ona kocaman bir dünya yaratacaktı kadın

Frensin’in elleri kaldı Eyfel de

bir de ateş rengi gözleri

Bu yüzden Eyfel’in en ıssız gölgesine siner

aşka kınalı güvercinler.






.