"Bilirsin, insan eli ile nükleer bir bomba patladı
Sen merak etme Moonshine, sen merak etme,
hiç kimse ayakta kül olmadı"

Ah ! Gelincikler uykusunda mahzun ve ürkek
Sen ki koyu gecelerde şafağı beklersin
Ben ise doğuştan Güneş’e vurulmuşum.
Has be has Anadolu’yum...

Hiroşima da Güneş batalı yıllar oldu
Beni bağışla ! Kavrulmuş çayırların yeşili solgun
Kır atımı uzak Asya da bıraktığım gün dizlerimin bağı çözüldü
Bir küheylan gibi bozkırlara koşamam
Şimdi zemheri ayazı
Alnımın teri buz kırağı
Donakalmışım.
Bana yüreğini uzat Moonshine
Ateş ve su ile yoğrulmuş yüreğini
Sen ki yanmış bir orman gibi derinden ağlıyorsun
Toprağında karınca çığlıkları
ateşi kucaklayan tüm gelincikler
yaşamak için çocuk gülüşünü bekler
Uyan Moonshine ! Uyan !
Bir kahin altın bir tepside Dünyaları sattı
O tarih ki göğsünde derin mezarlıklar
Ölüm yaşam sonrası hazin bir hikaye
Sen ölmedin Moonshine sen ölmedin
Sen kara kaplı bir kitap yüzüne düşen öfkeli bir tükürük gibiydin
Yaladıkça köpekler
Önünde diz çöktüler

Başaracağız Moonshine başaracağız !
Yok oluşlara inat bu onurlu savaşı
Bak ! Tüm çocuklar ellerinde bayraklarla geçiyorlar
Onlar için yanmak ne yüce bir duygu.
Onlar için bir ömrü heba etmek
Onlar ki evrensel coğrafyada rengarenk çiçekler
Ne bilirdik Moonshine. Ne bilirdik
yaşamak istedikçe
ölüme güle oynaya koşar kelebekler

Tüm sevdalar yanık bir karanfil yaprağı
Kokla moonshine kokla !
Şimdi ölüm kalım çağı.