Bak yine gün doğuyor,beraberinde umut.
"Geçmişin gölgesinde,geleceğe kanat çırp" diyor gönlüm.
Hakka emanetliliğin farkındaysan eğer,
Her sonuçtan bir ders almaya değer.

Her son,her yaşanmış iyi veya kötü olsun bir tecrübedir insana.Yaşanmışlığa geçmiş deriz ve deriz ki yine;"geçmişten ders çıkarmak lazım..."

Gönlü aklamalı kara bulutlardan,
Yağmur taşıyan bulutların rahmetine kanat çırpmalı.
Zayıf halkaların kopacağının kabulüyle,
Yakıt depolarını garantiye almalı.

Biz istesek de istemesek de gönül;kötüden,zordan,zahmetten... uzak durur,iyiyi,güzeli,hoşu... seçer.Ve yine geçmiş tecrübelere geliyor mesele,"geçmişten ders alıp geleceği yönlendirmeli insan"

Dün geçti bütün ihtişamıyla,
Paha biçilmez hazineler değerinde.
Yarın umuda açık kapı,hayaller eşliğinde.
"Bu gün" var ya hani,,işte o, yoldaşım şu an.
Keyfimin yardakçısı olamaz zaman.

Bu gün,yarın olduğunda "dün" olacak yine.Gün önemli;günü nasıl geçirdim,neler sığdırabildim veya gece yarıyı geçmeden bu gün neler yapabilirimin hesabı yapılmalı bence.Bizim gibi kapalı toplumlarda yarın umudu vardır hep;"yarın şöyle yaparım,böyle yaparım" deriz de yarın olunca o günümüzü de bu gün veya dün gibi harcarız hep.Çünkü,yeni şeyler yapma,deneme cesaretimiz yok.

Bütün kırgınlıklarını bağışla yaşama dair.
"sev" diyor",sadece sev,çıkarsız,umarsız"
Bak neler muştuluyor umuda,
Yelken açmış gönlümdeki şair.

Biz "yarın"cı ve biraz da "kader"ci bir toplumuz.Yarını severiz çünkü,yarına ait düşlerimiz,hayallerimiz vardır.Kaderciliği severiz,çünkü ihmallerimizi,hatalarımızı... yükleyecek bir vasıtadır.
"Sev" diyor,sadece çıkarsız umarsız. Seviyor muyuz hayır,çünkü sevgimiz de şartlara bağlı.Şairin güzel şeyler muştulaması için son derece özgür bir ruh taşıması lazım.Bizim ruhlarımız ise adetle,töreyle... zapt-ı rabt altına alınmış zaten.İşte bunun içindir ki "yarın"cı bir toplumuz.Yarın birisi gelecek ruhumuzu özgür bırakacak umudu bilinç altımıza yerleşmiş.
Hayata neden kırılıyoruz onu da bir türlü anlayabilmiş değilim;nedense ben de kırılıyorum,bilinç altı ya (!) İstediğimiz gibi yaşayamamanın suçunu bir yerlere atmamız gerek ya-kime atacağız-hayata ya da kadere.

İçinde barındığım ev benim gönlüm,
Bir gün yalı,bir gün bey konağı,
Bir gün bir dam, ahşap,kagir
Var mı alacaklı olan benden,vefaya,sadakate dair.
Hayat bu kadar benli işte,
Bu kadar sensiz ve yalnız.
Gönül mü koyacaksın şimdi,
Niye, kime

Evet ulaşamadığımız şeylere dair düşlerimiz vardır beynimizde,yüreğimizde.Düşte sınır yok,bir gün düşlediğimiz ülkeye padişah oluruz,sultan oluruz,aşkımıza sevgili oluruz.Düş bu ya,soğuk kış gecelerinde,ayazda;bahar yaşarız,sevgiliyle dolaşırız en mavi denizin güzel kumsalında.
Yani,kime gönül koyabiliriz ki;biz kendimiz için tek adım bile atmamışken.Kızacak,öfkelenecek birisi varsa o da kendimiziz ama buna da pek yanaşmayız.Sonuçta suçlayacak bir şeyimiz var elbette;kader ya da hayat.

Geçiyor ömür,yol alıyor gemi
Rotasız,dümensiz.

Bu güzel işte;sevgimiz bir gemi gibi ne adresi belli,ne rotası.Belliyse de rotayı çizecek cesaret yok.Bu rotada başa gelinecek fırtınalara,dalgalara karşı direnecek irade yok.

Şiir güzeldi,tebrikler.Gerçekler gün ışığı görmüştü şiirde.
Kutluyorum,sevgiyle kal.