Seni....
Seviyorum demek istemiyorum..
Sevgiden daha öte, adı neyse, Sana "ondan" duyuyorum işte..
Özlüyorum seni...
Hemde çok özlüyorum..
An oluyor, tüm hücrelerimin adını sayıkladığını hissediyorum..
An oluyor, sana susuyor, sana acıkıyorum..
Nefes kadar yakın ol diye bana,
Seni solumak istiyorum !

Evet biliyorum, sevgimin farkındasın.
Zaten ben bu kadar severken, olmaman ne mümkün.
Gözlerinin içine bile, o adını koyamadığım duygu ile bakarken ben,
Dilim lal olsada, gözlerim ele veriyor beni işte...

Bu satırlar, bu kelimeler, bu harflerin her biri teker teker,
Hatta tüm satır araları...
Buram buram sen kokuyor..
Okur musun?
Bilmiyorum..
Okudun diyelim, üzerine alınır mısın?
Her harf kağıda senin resmini çizerken,
Sen bir başkasına yazılmış sanır mısın?

Sıradan gelebilir sana yazdıklarım..
Evet farkındayım, cümlede AŞK olduğunda,
Sevgi olduğunda,
Hele birde peşinden bir isim geliyorsa,
"Klasik hikaye" damgası vurulur her şiire...

Ama oku..
Ama düşün, ama hisset...

Anla,
Seni içeren hiçbişey sıradan değil...
Hiçbirinin yok ne eşi ne benzeri..

"Sadede gel" dersen birtanem,
Seni Sevmiyorum,
Aşık da değilim ne münasebet...
Adını koyamadığım o,
Duyguların Şah´ı işte..
Onu duyuyorum sana..
Gel biz bir "a" harfi ekleyelim..
SAADET´e yürüyelim..