Vedalar acıtır vedalar kanatır insanı
Nede pis örerdi kader ağlarını
Hele bir de ortada bir sevda var ise
Daha mı zor gelir ayrılıklar ?

Melankolik bir havaya bürünür ortam
Gözlerde çay buharında kalmış gibi buğular
Her dokunuşta titreyen eller
Kaçamak bakışlarda kızaran yanaklar

Ve saate bakmalar sıklaşır
Beklenen dakika geldiğinde
Gözlerden akan bir iki damla yaş
Birbirinden kopamayan eller

Nasıl güzel bir veda sahnesi
Kıskanıyorum bu sahneleri ben
Hiç yaşamadım her nedense
Acaba sevemedim mi, sevilmedim mi çözemedim ?

Son veda sahnem trajik komik sanırım
Hiç hüzün yoktu ne yürekte ne de gözlerde
Sadece bir ara aptal bir bulut
Üzerimizden geçerken akkıtı bir kaç damla
Hepsi bu

Yüreklerimiz mi donmuş
Yoksa
Sevgi sandığımız kocaman bir yalan mıymış
Ayrılığın ardından beklene telefon hiç gelmedi
Gele gele yine kısmetime kocaman bir kelek
Bana ait olmayan bir mesaj telefonumla yüreğimi hoplatan

Yok ya kader beni sevmiyor
Ya da ben güzellikleri çekem konusunda beceriksizim
Oysa ne kadarda isterdim gözlerde kaybolmayı
Her bakışımda kendimi görmeyi

Ama nerede kısmetsizim işte kısmetsiz
Hadi gamselim boş ver sende uzak dur
Sana yaklaşamayandan diline kilit vurandan
Senin suskunluğunda boğulsun
Bırak bir ömür gözyaşları içinde lal kalsın
Buda senin ona son armağanın olsun ....