Eski bir medeniyet düşünüşlerimizdeki senfoni
Kimi rüzgârın mevsimlerle dansı, kimi içsel tını
Her ne ise ismi, sararmış bir ömrün en son nefesi
Belki de etkisini yitiren yaşlı güneşin yansıması

Onurlu bir patika yüreğim, kaya çiçekleri gönlümde
Her şafakta yoksul urbalarımı geçiririm aşkla tenime
Ve yamalı asırlar örerim gönlümdeki yüce sevgiyle
Yeşile döner yapraklar, ruhum umutla tutunur ellerine

Sen ki, en umarsız kelimelerin kayıp günlükleri gibisin
Izdıraplı gecenin koynundaki kangren gerçeğin sesisin
Sancının ilacı aşk değilmiş, ansızın patlayan gök gibisin
Gözlerinin ılıman koylarına al beni, mevsimlerce seninim

Yaramın girdabından çoğalt beni, söyleme kimseye sırrımı
Ölüm hicranlı bir ağıt, en maraz şarkılarla emzir ağrılarımı
Gövdemin ölü yarıklarına ek umudu, şarkı seçelim sevgiye
Tutkuların güvertesinde bekle beni, atılalım sevda denizine

Coşkulu yıldızlarla donat evreni, nefesinin yeliyle dol içime
En soylu fısıltılar ektim varlığına, güneşlerini çevir bahçeme
Doldur bardağıma iksirini, anlar biriktir gönlünde sevilerime
Işıldasın ışığın gönlümde, gelirim bir gün ruhunun cennetine

Selahattin Yetgin