şuncacık bir dünya aralı gözlerimde
tutamadığım dileklerin avunmuş kıyıları yol bulmuş ömrümden

sustuğum tenha bir akşamdan ay ayıklıyorum
ellerim bedenime istenmeyen misafir

alelacele kanatarak yalnızlığımı
gücendiriyorum karalanmış nüshalarımı




değmiyor ellerin yalnızlığıma
kayırıyor yıldızlar benden uzağa seni

ağlamayı öğretiyorum kendime ozaman
bilmiyorumki ağlatmak ne demek

boynumu can acıtarak eğiyorum artık
usul usul katilim oluyor yıldızlar,çekiliyor içimden kan

bense ;
bir soytarı huysuzluğunda mülteciyim kendime bilirsin her zaman





yargılanmak da ne demek
defalarca asılıyor ruhum pis bir boşluğa
kokusunu duydukça tende uykunun
avunuyor göz kapaklarım,kendine sararıyor güzelim bahar



sağrımda sen, solum ayaza kesik
ayaklarımdaki derman şüpheli adım peşinde
her gidişte içime düşüreceği ateşi pençe pençe körüklemekte zaman







zaman;
inatla etimi bedenimden çekelemekte





hala asi bir yanım
kapkara bulutlar arasından bir parça umut o yanımı avutan

bildiğim doğrudan çıkmaya kalktıkça
çentikler büyüyor parmak uçlarımda



ruh iki kirli teneşir arasında

yaşamak ve ölmek

kuşatan iki yamalı son nefes ağrıyor boğazımda

iki bahar biri yalnışlıkla hazanıma karılan


bir ben sevmeleri aldığı bayat nefes sayılan


zemheri bir soğuğu iliklerime doldurup gitmeliyim bu şehirden


güneşi sorgulayamam elbet biliyorum
biliyorum susuşların beni bu kadar zıvanadan çıkaran


vurup yıldızları sırtıma ağlayarak dönmeliyim aynalara yüzümü
kaçmalıyım kendimden

bir nefes taze iman taşımak için oraya

kaçmalıyım bendeki senden
bir hesaplaşma olmalı bu yaşadığım
bedel bekleyen bir beden olmalı benimki



arındırıp bu ayazı tenimden
tertemiz bir bahara doğurmalıyım kendimi ...

















GG





...