gül fidanı çiçek açmıştı
bir şeyler fısıldayan kökü ve sapı
dile geldi birdenbire
açan gül havaya bir yaz şiiri okuyordu
parlak güneşin altında
etrrafına gülücükler mutluluklar saçıyoıdu
kökü ve sapı konuşuyordu
ve böylece
onu gören engelli kızın güzel yüzü de
birden vücudunun söylediği şiire dönüştü
öyle dolu öyle zengin di ki bu yüz
birikimlerini çoşturdu
cömetrce sergşiledi içindekileri
sessizce etrafına sundu
gül de içinde saklar
herkese sunascagı güzellikleri
dikenler arasında
taç yaprakları açtıkca gülümser
büyüdükce saçılır dikenler arasında
gül ve engelli kı ne kadar da benzer birbirine
saklar içindeki güzellikleri
dikenleri içinde hüzünleri içinde
ve zamanı gelince
bir yaz günü
yayarlar,sunarlar herkese
tanrının bahşettiği bir yaşam gücü bu
zamanı gelince
sergilerler içlrindeki güzellikleri
tutamaz onları
hiç bir şekilde ne dikenleri
ne de engelleri
David FERRY
Türkcesi Metin ŞAHİN