iklimiyle çelişir kalemin kor kokusu
nefessiz bekler kağıt ağlanmayı deli gibi üzerine

bir felaket tellalı olup
unutunca yağmur şehrimi
tırnaklarını çıkarınca ay
yangın gibi çöreklenirken yılka yıldızlar geceme

önce isyanımı azad ederim pürtelaş
birilerinin ağlamayı unutan gözlerine.
sonra usulca kanar öykümün bilinmeyen yanları
siner bulanık bir suyun yatağına
buğulanır kurumaktan yorgun tomurcuklarım


sonra zalimce aynı çatırtıda yanar şarkılarım
sarınır da o en kızgın dizelerine


en acı hallerimdir belki
bir hummada yuvarladığım sakin sözler

üşüyerek ısınırım sustuğumda
dolanınca dilime akşamdan kalan cüzzam tadında küller

kimselerin kalmadığı metruk limanlarımda
kimsesizlik korkusunu sevdirir ahir zaman
patlayınca o sessizlik bir -günaydın- olup kulaklarımda



kalemin ucuna dolanan asi bir kaç söz vurulur
göğsüm daralır kendime susmaktan
yetinmez bir -merhaba-ya dil
acımı yutkunurum


bir geceye
bir ömür feda edebilirdim belki
umduğum lal gözlere çarpsaydı ah
bu gözyaşından aşınan boşluktaki bakışlar












GG








...