HASTANE ODASINDAN MEKTUPLAR/UYKUSUZ GECELER 7

HASTANE ODASINDAN MEKTUPLAR/UYKUSUZ GECELER 7

Kimse bilmez
Çocuklugumun intiharıdır gözy’aşlarım

Ve senden hatıra altı cizilimiş akrostiş acılar
Üzülüp kahr etmiyorum gidenlere , sevinmiyorum senden sonra gelenlere


Ben...

Bilmiyorum hala!

Özlemenin suc oldugunu gayrı meşru gecelerde
alnından öpmenın yalnızlıgın

Üşüdükce giyiniyorum sensizligi üzerime

Birbirimizden habersiz bakarken dünyanın gözbebegine
Sebep’siz kendi kendime yağmurlar yağdırdım..

Unutulmak pahasına en kuytu izbelerde dokundum kalbıme !

Her veda yol oldu;
Uzadı ze mahşeri geceden gündüze

Ölüm senaryom dilden dile tercüme edilirken ,
Kayboldum hayatın önsözünde

Ney sesinin ahuzarında
Hiçliğime firari masum düşlerim

Dilimi lâl canımı al derçesine figan ederken
Yalnızlığımın ahenkli renkbaz gecelerinde

Hadi sen git şimdi

Kırk yılın hatırını doldur cezveye
Pişmanlıkların kırkı çıkmadan her gün kırk kere

Affet Ya Rab Tevbe
...

İbrahim Yılmaz.

Şiir adına güzel vurgular taşıyan değerli dizeler okuduk, emeğinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.