Ölümün En Güzel yANI Gözlerin..

Gözlerime mühür vurdum seni son defa görene kadar.
ışıklarını söndürdüm hayatın..

her adım atışımda biraz daha yaklaşıyorum sana
sokak sokak arıyorum yolunu kaybetmiş b’İzİ/ni

bazende koşuyorum fütursuzca öylece alalade
içinde müebbete mahkum edilmiş devşirme suretlerin içinde

gözlerini rastmak umuduya düştüm yine yollara
ne yalan söyleyım yoruluyorum arasıra

biraz da nefessiz kalıyorum
kan akışım yavaşlıyor,hafiften üşüme geliyor,dişlerim birbirine

vuruyor,
yinede hiç korkmuyorum seni bulamamaktan
yinede bir umut diyorum,gelecek bırakmaz terk etmez bizi

diyorum
yediremiyorum kendime
gencligimin baharında yüzyıl yaşlanmış gibiyim şimdilerde

seni kaybettigim günden itibaren aşksızlıgın orucundayım
tövbeliyim tüm yabancı ten’lere
saclarımda,sakallarımda sonbahardan kalma anlamsız kar’ların altındayım,

hiç nefes aldırmaz mı sensizlik tükeniyorum
ama yinede şikayet etmiyorum aldırış etme bu pervasız sözlerime

kapat kulaklarını sen beni yokmuş say
gecen yıllara baktıgımda bize dair ne cok şey yitirmişiz yeni yeni

anlıyorum
en cok konuşmana ıhtıyacım oldugu anda anlamsız susmalarını bıle özlüyorum
yoksun ya kimse inanmıyor gelecegıne delirdigimi sanıyor herkez

unut yeni bir hayat kur diyorlar bana
oysa ki
kalbim,aklım,gözlerim,dudaklarım,tüm benligimin nefes almasına sebebin senın oldugunu

sanki hepsi bir agızda sözleşmiş gibi
agızlarında hep o malum iki kelime
unut onu

unutulmuyor ulan unutulmuyor
susun artık yeter
bir intihar tutanagında şerh düşecekler adıma
işte böyle...

ibrahim YILMAZ
kırık/k’alem