(Gölsesinde) saklandıgım bir hayatın son anları..
Ölüme söz kesmiş göz kapaklarım
Belkide seni son görüşü
Ne olur sevdıgım kızma bana asma suratını kısma gözlerini öyle
Biliyorum.
Sana hep geç kaldım.
Ama..
Ben seni,
Yasemin kokulu yağmurlarda sevdim
Hayatımın en son baharı
Bazen kır papatyası
Bazen hanımeli bazen de kasımpatı
gün/eşim affet sana hep gec doğdum...
Ne zaman (özlersen) beni
bahceye bir cicek daha ek
biliyorum con genc öldü dıyecekler cok sevdı dıyecekler arkamdan
sen hıc uzulme sevdıgım sil gözyaşlarını
hiç yanyana (fotogramımız) olmamıştı senınle
ölüm beni cagırırken son bır kare kalsın hayatında
son bır nefes gir koluma sevgılım
tut ellerımden bırakma
bizim hikayemizin başladıgı yere götür
sen yine bahcemıze gizlice gir (elma) toplamak ıcın
ben balkondakı sedırden senı goreyım anıden
o an tekrar dünya dursa ben hep sana aşık kalsam
Görüyorum !
Azrail kol geziyor yamacımda..
gözyaşlarımı buharlaştırmadan gözlerinin cukuruna gömülmek dilegiyle ,
durma sevdigim !
Hadi !
Öp beni gözbebeklerimin içinden.
son bir kez öpte gecsin
bitsin bu acım..


Ibrahim Yılmaz / kırık/k’alem’’